De 15 jarige Laurel is net begonnen op een nieuwe school. Eentje waar ze haar overleden oudere zus niet gekend hebben en waar ze geen medelijden kan krijgen als ‘zusje van’. Het verhaal begint met een opdracht voor Engels: schrijf een brief aan een overleden persoon…

Laurel kiest voor de Nirvanazanger Kurt Cobain, omdat haar twee jaar oudere zus, May, gek was op zijn muziek. Net als May stierf hij jong. Die eerste brief dient ze niet in, in plaats daarvan gaat ze door met brieven schrijven aan overleden sterren wiens levensverhaal haar raakt (onder andere Amy Winehouse, Judy Garland, River Phoenix, Heath Ledger, Janis Joplin, Jim Morrison, John Keats, Elisabeth Bishop en Amelia Earhart). In haar onverstuurde brieven vertelt ze over haar leven op school en over hoe ze zich daar een buitenbeentje voelt, maar tegelijkertijd blij is dat ze niemand iets moet vertellen over May; over haar nieuwe vrienden: Hannah, Natalie, Kristen en Tristan; over haar eerste verliefdheid met de mysterieuze Sky en de argwaan die opduikt als blijkt dat Sky May gekend heeft en de invloed dat dit heeft op hun prille relatie; over haar moeder die hen verlaten heeft door naar Californië te trekken, waar ze veel miscommunicatie en wrevel mee heeft; over haar erg gelovige tante Amy waar ze om de week bij gaat logeren, en die zo haar best doet Laurel een thuisgevoel te geven, maar wiens Jezusverhalen en Jezusvrienden een vervreemdende werking hebben; en over de band tussen haar en haar zus, het verdriet over hoe deze plots tot een einde is gekomen en welke rol ze daar zelf in speelde.

Laurel ontdekt hoe bevrijdend schrijven kan zijn en het betekent de start van een confronterend proces waarin ze weer contact krijgt met zichzelf en tot acceptatie komt.

Toen ik het boek ontving verwachtte ik een mooi, ontroerend en ontspannend boek. Maar dat is jammer genoeg tegengevallen. In de eerste plaats ergerde ik me enorm aan de vele taalfouten en slechte vertalingen. Bovendien was het verhaal –voor mij- veel te Amerikaans getint. Zo veel alcohol consumeren op zo’n jonge leeftijd en de tientallen feestjes waar ze naar toe trekken, dat is niet hoe ik me mijn schooltijd vijf jaar geleden herinner. Hierdoor vond ik het moeilijk om echt in het verhaal te komen. Nochtans vind ik het een heel fijn concept, een boek dat volledig bestaat uit brieven aan overleden personen. Het lijkt wel alsof Laurel pas via deze weg een manier gevonden heeft om haar verdriet te verwerken en de afwezigheid van May een plaats te geven. Bovendien heb ik wat bijgeleerd over de sterren waaraan geschreven werd, want Laurel gaf ons tijdens het schrijven ook telkens wat informatie over hun leven mee. Het was bijzonder om te zien hoe de gebeurtenissen in Laurels leven aansluiten bij het leven van de overledene waaraan ze schrijft. Toch vond ik al die biografische informatie nogal overheersen en daarom schoot het m.i. zijn doel voorbij. De kleine verhaallijn tussen Laurels goede vriendinnen Hannah en Natalie vond ik erg goed. De twee worstelen met hun seksuele geaardheid en dit gaat gepaard met enkele ups, maar met nog veel meer downs.

Wat me echt aanzette om te blijven lezen was dat ik wou weten hoe May aan haar eind gekomen was, want al snel merk je dat Laurel wel op een of andere manier iets te maken heeft met May’s dood, ze gaat bijna ten onder aan schuldgevoelens. Maar Laurel vindt het heel lastig om dit ter sprake te brengen en pas op het einde van het verhaal kom je er precies achter hoe de vork aan de steel zit. De dood van May is erg, maar door de opgebouwde spanning doorheen het verhaal had ik dit deel spectaculairder verwacht. Je moet zelfs oppassen dat je er niet overheen leest.

Het boek sluit toch nog ontroerend af: aan het einde van het schooljaar geeft Laurel het brievenboek aan mevrouw Buster, lerares Engels. Ze is klaar om May los te laten. Samen met haar ouders strooit ze de as uit. En terwijl ze loslaat weet ze dat May voor altijd bij haar hoort.

“Ik heb zolang als jij willen zijn. Maar ik moest erachter komen dat ik ook iemand ben, en nu kan ik je meedragen, jouw hart in het mijne, overal waar ik naartoe ga.”

De korte hoofdstukjes (1 brief geldt voor 1 hoofdstuk) zorgden wel voor een ‘drive’ in het lezen. De gedachte “komaan, nog 1 briefje, het zijn toch niet zo’n lange” was meermaals van toepassing.

De nadruk in het boek ligt op de manier waarop Laurel een ontwikkeling doormaakt, en minder op het verhaal zelf. Terwijl ik verhalen verkies waar het evenwicht tussen die twee meer bewaard blijft. Of misschien verwachtte ik een heftiger of emotioneler verhaal.

Het boek bevat enkele uiterst volwassen thema’s: dood, spijt, rouw, schuld… het zijn slechts enkele thema’s die aan bod komen. De auteur weet dit echter goed aan te pakken: gevoelig, oprecht, precair en kwetsbaar. De manier waarop Laurels brieven geschreven zijn en de poëzie die gebruikt wordt getuigen van groots inzicht van de schijfster in haar personages. Dellaira heeft goed nagedacht over het verhaal en veel aandacht besteed aan het zo realistisch mogelijk maken van het boek. Er wordt diep ingegaan op de gevoelens en de beweegredenen van personages en de psychologische impact op de andere personages. De zwaarte van Laurels emoties passen mooi in het geheel en vormen een aanvulling op de thematiek. Maar ik had toch graag wat meer verhaal gehad.

Liefdesbrieven aan de sterren

is een ontwapenend, sterk psychologisch literair verhaal over opkrabbelen na een groot verlies en tegelijkertijd een ode aan helden die helaas niet meer leven. Een bijzondere adolescentenroman over dood en afscheid, maar ook over weerbaarheid en eigen kracht. Het boek kwam uit in meer dan twintig landen en wordt verfilmd. Het idee voor dit boek ontstond toen Dellaira het platenalbum ‘In Utero’ van Nirvana kocht. Op dit moment werkt Ava Dellaira aan haar tweede boek.

Deze recensie is geschreven door Anna Coppieters, 20 jaar, student Revalidatiewetenschappen en Kinesitherapie aan de Universiteit van Gent.

Liefdesbrieven aan de sterren / Ava Dellaira / Vertaling: Carolien Metaal / Uitgeverij Luitingh-Sijthoff / 2015 / 334 pag. / ISBN 9789024569465