“Dit is het ziekste spelletje dat ik ooit heb gespeeld – maar ik kan ongelofelijk slecht tegen mijn verlies, dus ik ga niet dood. Dan weet je dat alvast.”
Max is vijftien als hij een vreemde knobbel voelt vlak boven zijn sleutelbeen. Wat doe je als je midden in je tienerjaren zoiets ontdekt? Je vertelt het aan je ouders, haalt diep adem en gaat verder met whats-app en voetbal. Geen zorgen maken en vooral niet gaan googelen. Totdat je hoort dat de ‘geen-zorgen-het-is-vast-een-ontsteking’-knobbel eigenlijk kanker blijkt te zijn. Bam! Met een paar woorden staat je leven op zijn kop. Maar Max neemt zich één ding voor: hij zal dit zieke spelletje niet verliezen, want hij kan niet tegen zijn verlies.
Dan begint de treinreis van acht maanden door het land van de chemokuren, ziekenhuisbezoeken en tranen. Gesteund door familie en vrienden baant Max zich een weg door de zestien chemokuren. En na die acht maanden stapt hij uit de trein, volledig genezen verklaard. Maar daar houdt de rit niet bij op. Want een tweede ziekte steekt de kop op: hoe ga je om met alle stress en angsten van de afgelopen rit. Hoe ga ik om met de mensen om mij heen, hoe ga ik om met mijzelf? Max moet blijven vechten om zijn leven op de rails te houden.
Tijdens het lezen van het boek had ik vaker een glimlach op mijn gezicht dan dat ik snotterend naar een zakdoek greep. Het voelt misschien verkeerd om te lachen tijdens het lezen van een boek waarbij de hoofdpersoon vecht tegen een dodelijke ziekte. Maar toch heb ik het gedaan; ik heb gelachen bij dit boek. De werkelijkheid wordt namelijk met nuchterheid en zonder poespas beschreven. Met een vleugje ironie en een vleugje humor wordt een keihard beeld geschetst. Dit maakt het verhaal niet minder emotioneel, maar wel wat makkelijker om te verteren.
Je vliegt door dit boek heen. Als een achtbaan die een vrije val maakt ben je zo door het heftigste stuk heen en heb je nog even de tijd om na te genieten in de rest van het boek. Het optimisme en de dapperheid van de hoofdpersoon zijn ontzettend inspirerend. Niet alleen de hoofdpersoon, maar ook de schrijfstijl van Edward van der Vendel leest prettig en is herkenbaar. Je hoort een jongen van 15 deze woorden in je hoofd gebruiken, wat het boek extra realistisch maakt.
Roy Looman vertelde zijn levensverhaal aan Edward van de Vendel. Hij studeert nu geneeskunde en wil kinderoncoloog worden. Waargebeurd, realistisch en humoristisch; dit is een verhaal wat nog lang door je hoofd spookt.
Deze recensie is geschreven door gastblogger Anouk Snik. Anouk leid het drukke leven van een werkende geneeskunde student. Haar passie is lezen en als er ook maar een beetje tijd vrij is, pakt ze er een boek bij. Alles met letters wordt geaccepteerd , maar historische fictie en boeken over ziekte hebben toch wel de voorkeur. Het schrijven van recensies geeft het lezen van boeken een andere betekenis die ze erg leuk vindt.
Het kankerkampioenschap voor junioren / Edward van de Vendel & Roy Looman / Querido Kinderboek / 2015 / 216 pag./ ISBN 9789045117805