Tijdmeters
van David Mitchell heb ik al een hele tijd geleden mogen ontvangen. Ik schaam me dan ook wel een beetje dat ik nu pas toe kom aan het recenseren ervan. En dat terwijl ik het boek niet eens helemaal heb kunnen uitlezen!
Tijdmeters gaat over de vijftienjarige Holly Sykers die na de zoveelste ruzie met haar moeder de deur achter zich dicht knalt en wegloopt van huis. Holly is geen gewone puber. Als kleuter praatte ze met wat zij ‘radio-mensen’ noemde, tot ze door een vreemde Dr. Marinus van deze stemmen in haar hoofd werd genezen. De verdwijning van haar jongere broertje drijft Holly weer terug naar huis. Haar is ondertussen duidelijk geworden dat ze nog steeds een speciale antenne heeft voor wonderbaarlijke gebeurtenissen en mensen, waarover ze met niemand kan praten. Het familiedrama wordt nooit opgelost en zal haar hele leven blijven doorwerken. Ook in de levens van alle mensen van wie ze zal houden.
De samenvatting trok me ontzettend aan en ik had ook alleen nog maar goede dingen gehoord over het nieuwe boek van David Mitchell. Ik kende hem eigenlijk alleen maar als schrijver van een boek dat ik in de kast had staan; Cloud Atlas. Ook dit boek had ik nog niet gelezen, maar ik vond de film wel erg interessant (ja ja, ik weet het, ik heb een film gekeken terwijl ik had boek nog niet had gelezen haha). Toch had ik het boek nog niet opgepakt en ik kende dus de schrijfstijl van David Mitchell niet.
Zoals ik al zei had ik eigenlijk alleen nog maar goede dingen over dit boek gehoord en omdat ik nog niet eerder iets van David gelezen had, was dit het eerste boek dat ik van hem las en las ik het op basis van de recensies die ik er over gelezen en gezien had. Het boek was echter vrijwel onleesbaar voor me en dat is iets wat ik niet snel over een boek zeg. Ik kon mijn aandacht gewoon niet bij het boek houden, hoewel het boek zo veelbelovend begon, was mijn aandacht al snel weg bij wat ik las en merkte ik dat ik steeds vaker stukken overnieuw moest beginnen om te zorgen dat ik wist waar het ook alweer overging.
Ik had het idee dat het boek van de hak op de tak sprong en dat ik compleet kwijt was waar de hoofdpersonage nou eigenlijk mee bezig was, welke relaties er ontstonden en wat de verhaallijn nou eigenlijk was. Ik ben dan ook na het eerste deel van het boek gestopt. Tijdmeters is het eerste boek wat ik in tijden heb weggelegd zonder dat ik het heb uitgelezen. Ik heb er een hekel aan om een boek weg te leggen zonder dat ik het uitgelezen heb, en mocht dit gebeuren en dan grijp ik er later toch vaak naar terug om het alsnog uit te lezen. Dat heb ik bij Tijdmeters tot nu toe nog niet gehad, misschien dat ik over een paar jaar nog een nieuwe poging doe, maar misschien is de schrijfstijl van David gewoon niet iets voor mij.
Het boek heeft van mij één ster gekregen, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat het geen goed boek is, het was het echter niet voor mij. Als je houdt van een boek met veel onverwachte wendingen en een verhaallijn die je af en toe een beetje kwijt raakt, dan is Tijdmeters misschien wel het boek voor jou!
Deze recensie is geschreven door Daphne Maatman, 25 jaar, Sociaal Pedagogisch Hulpverlener. Blogger, Instagrammer en Boekenwurm. Wil je volgen wat ze leest, kijk dan op haar Instagram: daffodilsbooks.
Tijdmeters / David Mitchell / Nieuw Amsterdam / December 2014 / 592 pag. / ISBN: 978 90 4681 7483