De Nummers is de eerste thriller van Chantal van Mierlo. De omslag belooft veel spanning en een grimmig verhaal over een schaduwzijde van de Europese Unie, maar in de uitwerking schiet het boek helaas tekort.

De roman bevat meerdere verhaallijnen. De lijn die de lezer voornamelijk volgt, is die van Sara, een jonge vrouw uit Utrecht die door het verlies van haar baan en de gokverslaving van haar ex-vriend behoorlijke financiële problemen heeft. Sara’s verhaallijn begint in België, waar ze op bezoek is bij een goede vriendin. Het uitstapje wordt abrupt afgebroken wanneer diens partner onverwacht eerder thuis komt van het boorplatform waar hij werkt. Onderweg naar huis raakt ze in de Belgische Ardennen door een overstekend hert van de weg en rijdt met haar auto tegen een boom. Een vreemdeling, Chris, haalt haar uit het autowrak en verpleegd haar in een soort blokhut midden in het bos. Wanneer ze voldoende hersteld is, brengt hij haar naar Utrecht. Even geloofd Sara dat hiermee de bizarre gebeurtenis is afgesloten, totdat twee ongure mannen bij haar aanbellen met vragen over Chris. Ze bedreigen haar, maar voordat ze hier iets van waar kunnen maken, verschijnt Chris samen met een andere jongeman, David. Sara vlucht met hun, en het meisje Tessa, naar Duitsland, het Zwarte Woud. Hier wordt langzaam duidelijk waarom en voor wie de drie op de vlucht zijn: ze zijn ontsnapt uit een door de Europese Unie gesubsidieerde onderzoeksinstelling waar DNA-proeven worden gedaan met mensen en de hoofdonderzoeker, Reinaert, wil zijn ‘proefdieren’ graag terug. Sara besluit de drie te proberen te helpen een veilig heenkomen te vinden, maar of die er wel is zolang de hoofdonderzoeker leeft…

Het ontbreekt in De Nummers echter aan details om het bovenstaande verhaal diepgang en een gevoel van realiteit te geven. Het blijft bijvoorbeeld erg vaag wat er precies heeft plaatsgevonden in de onderzoeksinstelling en wie er allemaal van de instelling op de hoogte waren binnen de Europese Unie. Ik zou zelf graag hebben gezien dat het verhaal wat meer was uitgewerkt zoals De Cirkel van Dave Eggers, waarin langzaam duidelijk wordt hoe ver het beschreven bedrijf gaat, welke doelen zij nastreven en hoe ver ze daarbij bereidt zijn te gaan. Eggers creëerde voor de lezer een nieuwe ‘horror’ realiteit die echt aanvoelt. Het enigszins paranoïde gevoel waarmee De Cirkel mij achterliet, voelde ik niet na het lezen van De Nummers, terwijl het plot zich er wel voor zou lenen.

Het gebrek aan realiteitsgevoel wordt, voor mij, versterkt door de naïviteit van de personages. Sara accepteert klakkeloos het verhaal over vergevorderde DNA-proeven uitgevoerd in opdracht van de EU, ondanks het feit dat tot dat moment onderzoek met DNA voor haar nog in de kinderschoenen stond. Hetzelfde zien we bij Sluiter, een van de twee ‘ongure mannen’ die Sara thuis opzoeken. Sluiter is ingehuurd door Reinaert met het verhaal dat hij drie personen moet vinden die zijn ontsnapt uit een psychiatrische instelling. Maar wanneer hij het echte verhaal krijgt voorgeschoteld door een ex-medewerker van de instelling, Gabriel Cody, gaat hij net zo makkelijk overstag als Sara.

De Nummers heeft geen ‘happy ever after’, wat ik eigenlijk wel goed vindt passen bij het plot. Het zou ongeloofwaardig over zijn gekomen als Chris, David en Tessa zich ergens huisje-boompje-beestje zouden hebben gevestigd na wat zij (blijkbaar) hebben meegemaakt in de instelling en tijdens hun vlucht. Toch voelt het einde ongemakkelijk en dat komt door hoe het tot stand komt. Gabriel Cody, die midden in de roman nog vol afschuw vertelt over Reinaert en diens gebrek aan ethiek, lijkt diezelfde bezwaren te zijn vergeten op pagina 233. Er blijven ook veel vraagstukken die eerder in het verhaal belangrijk leken, onbeantwoord, zoals hoe het nu verder moet met Sara haar geldproblemen. Kortom, een onbevredigend einde voor een onbevredigend boek.

Deze recensie is geschreven door Tina Bruinsma.

De Nummers/ Chantal van Mierlo / Ambo Anthos Amsterdam /2015/ 246 pag. / ISBN 978 90 263 3124 4