Op 1 februari 2003 verliezen zeven mensen het leven in een spaceshuttle, tijdens een missie die de mensheid iets moet leren over de geheimen van het universum. Op dezelfde dag speelt een jongen met zijn vrienden in de sneeuw op het parkeerdek bij een metrostation. Ook hij zal die dag niet overleven.

Het dertienjarige voetbaltalent Socrates krijgt in dit verhaal een stem via zijn neef Gabriel. Het is het verhaal van een jongen die eindeloos op straat voetbalt, interesse krijgt in meisjes en ervan droomt om profvoetballer te worden, net zoals die andere jongens. Tot die ene dag.

Wat onmiddellijk na het lezen van de eerste bladzijde al opvalt, is de uitzonderlijke schrijfstijl die Boogers hanteert en vasthoudt in het hele verhaal. Hoe beeldend en tegelijk fragiel hij sommige passages neerzet, is werkelijk ongelooflijk. Bepaalde gebeurtenissen grijpen je echt naar de keel en soms zorgt hij ervoor dat de emoties je werkelijk overvallen. Helaas slaagt de auteur er niet in die toon, die fijngevoelige toets in die emoties in het verhaal vast te houden, ondanks zijn mooie schrijfstijl.

Het boek heeft ook een titel die de lezer prikkelt en uitnodigt om het ter hand te nemen, je te laten meenemen en er volledig in op te gaan. Er zitten heel veel gevatte uitspraken, ideeën en gedachtes in en levenslessen die er dit keer wel toe doen. Boogers houdt zich niet als een drenkeling vast aan clichés, maar laat zijn personages hun meningen en stellingen onderbouwen en verduidelijken aan de hand van voorbeelden die zorgen voor een realistische levensschets waarin de lezer zich kan inleven. Af en toe kreeg ik jammerlijk het gevoel dat het boek enkel op het gebied van stijl en taal kon scoren. De inhoud stelt tot ver over de helft van het boek niet veel voor en gaat verloren. Maar dit draait gelukkig volledig om wanneer het einde van het verhaal nadert.

Hoewel ik zelf geen grote fan ben van (deels) waargebeurde verhalen, moet ik toch toegeven dat dit boek wel kan tellen. Alex Boogers schetst effectief een realistische wereld met échte mensen, wat noodzakelijk is in dit soort verhalen. Je voelt als lezer dat de personages menselijk zijn en dat het verhaal geen ver-van-je-bed-show is. En dat maakt

Wanneer de mieren schreeuwen

zo sterk en opvallend tussen al die andere verhalen.

Ondanks dat het verhaal op zich mager uitvalt, is dit wel een boek dat me bijblijft. Door de boodschappen en wijsheden die door de auteur prachtig worden neergezet. Maar vooral door het tragische verhaal van een Rotterdamse jongen dat aantoont hoe onvoorspelbaar en ongrijpbaar het leven soms is.

Wanneer de mieren schreeuwen / Alex Boogers / Uitgeverij Podium / 2014 / 135 pag. / ISBN 9789057595981