Ook dit derde deel van

De Labyrintrenner

trilogie,

De Doodskuur

vond ik weer een geweldig boek. Ik keek er erg naar uit om dit afsluitende deel te mogen lezen!

Thomas is alles kwijt; zijn geheugen, zijn identiteit en zijn vrienden uit ‘De Laar’. Het lijkt alsof er een einde is gekomen aan alle proeven, maar aan het begin van het verhaal wordt Thomas verteld dat er alleen nog één laatste test is en dat ze zijn vrij zijn om te gaan en te staan waar ze willen. Het wordt flink benadrukt dat de overleving van de mensheid in zijn handen ligt, dat hij de belangrijkste schakel is, maar ook dat alle andere proefpersonen zijn nodig om een zogeheten ‘’blauwdruk’’ voor een genezing te vinden van het besmettelijke virus, ‘De Vuring’, die nog steeds om zich heen slaat.

In dit verhaal is de wereld opgedeeld in twee soorten mensen. Degenen die immuun zijn, zoals Thomas en de meeste proefpersonen en de Cranks, het grootste gedeelte van de bevolking dat inmiddels al geïnfecteerd is. Ook bij de geïnfecteerden zijn er meerdere groepen, bij sommigen zijn de hersenen nog niet zodanig aangetast. Zij kunnen nog enigszins een redelijk normaal leven leiden en bv.zelfs naar het werk gaan. Het overgrote deel is echter al zover heen dat zij letterlijk krankzinnig zijn geworden en alleen maar anderen willen vermoorden. In dit laatste deel is het nóg belangrijker geworden om te weten wie je wel of niet kunt vertrouwen en is het nóg moeilijker geworden om te overleven in de buitenwereld.

De auteur heeft weer een spannend verhaal neergezet, waarbij je direct het verhaal wordt ingezogen. Tijdens het lezen lukt het je niet om je aandacht los te krijgen van het boek, doordat er constant dingen gebeuren en je een soort verbondenheid voelt met Thomas en de andere personages: je móet weten hoe het afloopt en wie deze laatste helse proef zal overleven.

Het enige wat ik mis in het verhaal is dat een groot deel van de groep uiteindelijk kiest om hun geheugen terug te krijgen en ook als het ware behandeld te worden, maar in de rest van het verhaal komt er weinig terug over wat ze te weten zijn gekomen. Je leest nog steeds alleen hetgeen Thomas zich nog herinnert, zonder de ingreep te hebben gehad.

Ik heb zeker de verwachting dat in de 2 boeken die hierna nog uitkomen, de zogeheten prequels, er meer verteld zal worden over hoe het allemaal echt begonnen is, dat je meer leert over het vroegere leven van de ‘proefpersonen’ en of ze een nieuwe toekomst zullen kunnen opbouwen.

Voor mij was het een geweldige trilogie om te lezen, maar ik ben ook erg nieuwsgierig naar de wat er in de prequels beschreven zal zijn.

Deze recensie is geschreven door Marion Poeste Thomas, 25 jaar. Door meerdere chronische ziektes is gewoon werk voor Marion niet mogelijk. Schrijven en lezen zijn haar grootste hobby’s.

De Doodskuur / James Dashner / Vertaald door Rogier van Kappel / Uitgeverij Querido / 2015 / 366 pag. / ISBN 9789021457383