Enkele dagen geleden publiceerden we een recensie over
De gave van Hanna Mendel
, een indrukwekkend verhaal over hoe een meisje in WOII Auschwitz-Birkenau kon overleven. We willen je graag deelgenoot maken van van nog twee leeservaringen.
Allereerst nog even een citaat uit de recensie van Valérie van 12 maart:
De auteur heeft het verhaal uit een origineel standpunt geschreven: een meisje dat dankzij haar liefde voor muziek de gruwel overleeft. Dat maakte het boek voor mij meteen nog beter omdat het iets is dat ik nog niet gelezen had. Daarbij komt dat Zail niet terugdeinst om de ellende, de haat en de angst te vermelden en de gruwelijke gebeurtenissen uitvoerig te beschrijven. Ik ben van mening dat je dit moet hebben meegemaakt om het je te kunnen voorstellen, maar de auteur gaf mij soms het gevoel dat ik er ook letterlijk bij was
Daphne:
De gave van Hanna Mendel
is een ingrijpend boek. Voor mij is de hele tweede wereldoorlog een interessant periode om over te lezen, over te leren. Dit boek beschrijft een verhaal van een meisje dat in Auschwitz-Birkenau terecht komt. Ze vertelt over de gruwelen die zich voordoen in het kamp, denk bijvoorbeeld aan het ruw afscheren van haren en de willekeurige verdeling van mensen over de barakken. Hannah kan overleven dankzij haar gave prachtig te kunnen piano spelen. Hoewel gescheiden van haar ouders kan ze dan even aan de werkelijkheid ontsnappen door in de wereld van de muziek te kruipen. Het boek is een eye-opener omdat de wereld van binnenuit beschreven wordt. Er zijn veel boeken over dit onderwerp, maar ik heb er nog niet eerder een gelezen waarbij je leest over wat er binnenin een kamp gebeurt, door iemand die er zelf geleefd heeft. Hanna verandert tijdens het spelen van haar muziek weer in Hanna in plaats van in het nummer dat bij binnenkomst op haar arm getatoëeerd wordt. Ze wordt weer even mens in plaats van een ding. Suzy Zail heeft een plekje op mijn lijst van favoriete auteurs gekregen.
Anna:
Ik vind het heel erg mooi hoe de emoties en gevoelens van Hanna worden beschreven. Als ze vertelt over de dingen die ze meemaakt in het kamp dan is ze heel erg beschrijvend en afstandelijk. Ze sluit zich af van emoties en somt ‘gewoon’ op wat er allemaal gebeurt en wat ze ziet en denkt. Maar wanneer ze in de muziekkamer bij de commandant is dan laat ze juist wel heel veel emoties zien. Van heimwee naar het verdelen tot woede en haat, maar ook nieuwsgierigheid naar de zoon van de commandant. Het is erg bijzonder om deze verschillen op te merken doorheen het verhaal.