Rose Justice vliegt tijdens de tweede wereldoorlog als transportpilote voor de ATA(Air Transport Auxiliary). Ze droomt ervan om ooit gevechtspilote te worden en dan het ‘’Doodle-bug- tikken’ te leren. Ook wel ‘’Taran’’-luchtrammen genoemd in het boek. Het gaat erom dat je de vliegende bommen uit de lucht tikt en ze dan op een verlaten terrein neerkomen en niet op de plaats van bestemming, zoals bv. een grote stad. Tijdens een geheime vlucht krijgt ze hier de kans voor, maar wordt door Duitse piloten uit de lucht gehaald. Wanneer ze geland is, kijken de Duitsers even vreemd op dat er een vrouwelijke piloot uit het vliegtuig stapt. Rose wordt gevangen genomen en naar het beruchte vrouwenconcentratie kamp ‘Ravensbrück’ gebracht. Onder afgrijselijke omstandigheden leert ze “de konijnen” kennen. Dit is een groep gevangenen waar de Duitse artsen experimentele operaties op uitvoeren. De meesten van deze “konijnen” kunnen zelf niet meer goed lopen, omdat er grotendeels stukken bot, spieren en pezen uit hun been missen. Het doel van Rose, is dat wanneer ze ooit uit het kamp zal komen, ze de wereld over dit vreselijke misdrijf zal vertellen, zodat er eindelijk bekend wordt wat er daadwerkelijk binnen het kamp gebeurd en wat voor proeven ze op mensen hebben uitgevoerd. Rose overleeft het grootste gedeelte in het concentratie kamp, met hulp van haar liefde voor poëzie. Door het hele boek heen zijn gedichten geschreven. Gedichten waardoor Rose en haar medegevangenen kracht kregen om door te kunnen zetten. Ook werden ze soms als ruilmiddel gebruikt voor levensmiddelen. De gedichten zijn mooi verwerkt in het boek.

Vanaf het begin zit je direct in het verhaal en leer je Rose kennen zoals ze was voordat ze gevangen genomen werd. Vervolgens kom je tijdens het lezen in het verhaal dat ze gevangen genomen wordt, maar vanaf een bepaald moment lees je haar ervaringen mee vanuit een notitieboekje, die ze vol schrijft vanuit haar kamer in Parijs. Ze had immers beloofd het verhaal van “de konijnen” naar buiten te brengen. Tijdens het lezen krijg je ook het gevoel mee, wat Rose op het moment van opschrijven voelt. Ze probeert terug te denken aan de tijd in Ravensbrück en alles voor zich zelf duidelijk op te schrijven om het op haar manier te verwerken. Erover praten lukt haar niet. Het is voelbaar hoeveel moeite Rose heeft om het gewone leven weer op te pakken, welke angsten ze over heeft gehouden aan haar gevangenschap en haar afscheiding van de buitenwereld.

Het is echt een heel bijzonder boek om te lezen. Het lijkt allemaal zo onwerkelijk, maar je weet dat veel dingen echt zijn gebeurd in de oorlogstijd. De auteur van

Rose onder vuur

heeft alles zo gedetailleerd mogelijk proberen te verwoorden. Ook de angst van de personages is zo beschreven, dat je dit zelf bijna kan voelen. Dit boek is zeker een aanrader en eigenlijk zou iedereen het gelezen moeten hebben. Het maakt je weer bewust van hoe het in de oorlogstijd kon zijn. En dat we heel blij mogen zijn dat wij niet in die tijd hebben geleefd.

Wein schreef nog een ander boek over deze periode, Rose figureert ook dat boek,

Codenaam Verity

. Lees dus ook de recensie van Hugh Mee van
op De Leesfabriek

Deze recensie is geschreven door Marion Poeste Thomas, 24 jaar. Door meerdere chronische ziektes is gewoon werk voor Marion niet mogelijk. Schrijven en lezen zijn haar grootste hobby’s.

Rose onder vuur /Elizabeth Wein / Vertaling door Wybrand Scheffer / Uitgeverij Van Goor / 2014 / 320 pag. / ISBN 9789000330737