Alex Woods is zo’n personage dat je na een bladzijde lezen al volledig in je hart hebt gesloten. Alex is een prototype stille jongen: hij leest graag, hij vindt studeren leuk, is een loner en toegegeven ook een tikje excentriek. Die excentriciteit uit zich vooral in zijn fascinatie voor wetenschap en astronomie. En dan met name meteorieten.  Deze fascinatie komt voort uit het feit dat Alex als tienjarige een inslag van een meteoriet in de keuken van zijn huis heeft overleefd.  Na die inslag is heeft hij last van toevallen. Daar wordt je op school niet bepaald populair mee en dat je moeder een helderziende is, helpt ook niet echt. Geen wonder dat Alex dan ook zijn eigen gezelschap verkiest boven dat van andere mensen. Hierin komt verandering wanneer hij zijn buurman, meneer Peterson, leert kennen. Zoals op de achterflap van het boek te lezen is, begint het verhaal van Alex op het moment dat hij door de douane wordt aangehouden met de run met daarin de as van meneer Peterson, 113 gram marihuana en een flinke berg geld. Hoe Alex op dat punt beland is, vertelt hij daarna pas.

De schrijfstijl van Gavin Extence is vlot, humoristisch en op de juiste momenten ontroerend. Heel trefzeker weet hij een sfeer neer te zetten, zoals die op de school van Alex:

Anders zijn – dat is onvergeeflijk. Anders zijn is de snelste weg naar Pariastad.

De onderkoelde, droge humor van Extence blijkt vooral wanneer Alex, die alles rationeel benadert, reageert op niet rationele gebeurtenissen. Zo vertelt meneer Peterson hem over een van de fantasy-achtige boeken van Kurt Vonnegut waarin een reiziger door een aantal ongelukken steeds op een andere planeet in het universum terecht komt. Dit is satirisch bedoeld door Vonnegut, maar dat heeft Alex niet door en hij merkt dan ook op

Ik geloof niet dat je al die planeten per ongeluk zou kunnen bezoeken[…] Dat lijkt me nogal vergezocht

.

Naast een mooie roman over een ongewone jongen, heeft Extences roman ook een diepere laag. Meneer Peterson wil de vrijheid hebben om zelf het moment van zijn dood te bepalen. In Engeland is dit echter verboden en strafbaar. Alex vraagt zich af in hoeverre meneer Peterson gelijk heeft met zijn redenatie dat het zijn leven is, dus zijn keus. Er is maar een klein minpuntje aan de roman en dat zit bijna aan het eind van het verhaal. Meneer Peterson en Alex zijn in Zürich aangekomen en je weet als lezer hoe het daar zal eindigen. Extence rekt het deel voor het definitieve einde net een beetje te lang. Dit haalde, voor mij, de kracht uit dit deel van de roman.

Het universum tegen Alex Woods / Gavin Extence / Vertaald door Barbara de Lange / Uitgeverij Prometheus / 2013 / 375 pag./ ISBN 9879044622829