Na de zeven boeken over haar populaire geesteskind Harry Potter, leek het er lange tijd op dat J. K. Rowling zou stoppen met schrijven. Toch is hier nu van haar hand, vijf jaar na het verschijnen van
De relieken van de dood
, een van de meest geanticipeerde boeken van de afgelopen jaren:
Een goede raad
. Rowling probeert hiermee een nieuw publiek te bereiken: ze laat het domein van de jongeren achter zich, en richt zich op volwassen lezers.
Een goede raad
speelt zich af in een klein en traditioneel dorpje in Engeland, genaamd Pagford. De spanningen tussen de dorpsbewoners zijn groot. De druk op de onderlinge relaties neemt toe wanneer een prominent raadslid, Barry Fairbrother, onverwachts overlijdt. De lege stoel die hij achterlaat in de raad leidt tot een machtsstrijd in het dorp tussen de aanhangers van Fairbrother en diens grootste rivaal Howard Mollison.
De reden voor deze grote verdeeldheid in het dorp wordt pas later onthuld. Het twistpunt blijkt een achterstandswijk, The Fields, te zijn, die tot de gemeente van Pagford gerekend wordt. Dit tot groot verdriet van Mollison en consorten, die het idyllische Pagford tegen alle gevaren willen beschermen en liever zien dat The Fields onder de supervisie van naburige stad Yarvil zal vallen. Fairbrother ontfermde zich over de wijk en haar bewoners, maar zijn streven om The Fields betere kansen te geven, lijkt onhaalbaar na zijn plotselinge dood.
In een notendop is dit waar het hele boek om draait; en dat is best magertjes. Het verhaal kabbelt rustig door, maar weet niet veel interesse te wekken. Afgezien van deze hoofdverhaallijn zijn er nog een paar subplots van opstandige tieners en stelletjes met relatieproblemen, maar door de hoeveelheid van hoofdpersonen wordt geen van deze verhaallijnen echt spannend. Pas naar het einde van het boek toe komt er wat vaart in de zaak. Het boek eindigt met een climax, wat de interesse van de lezer weer aanwakkert: helaas is het boek na deze climax snel afgelopen, waardoor de lezer enigszins ontgoocheld achterblijft.
Een groot pluspunt van het boek is Rowlings prettige schrijfstijl.
Een goede raad
is – wellicht wegens Rowlings streven om een volwassener publiek aan te spreken – niet net zo humoristisch als de boeken over Harry Potter, maar Rowling slaagt er nog steeds in om sprekende personages tot leven te roepen in haar rake beschrijvingen: “Dan duwde hij [Howard Mollison – AD] met de korte vingers van zijn ene hand soepeltjes de snijmachine heen en weer en liet de ragfijne plakken ham neerkomen op het cellofaan dat hij daaronder vasthield, altijd een knipoog stand-by in die ronde blauwe ogen, terwijl zijn onderkinnen meedeinden op zijn veelvuldige lach”.
Helaas begaat Rowling opvallend vaak de fout om in de loop van een hoofdstuk van slechts een aantal bladzijden, te wisselen van hoofdpersoon vanuit wie het hoofdstuk verteld wordt. Dit levert een chaotische sfeer op, waarbij het soms onduidelijk is wie de ‘hij’ in kwestie is. Ook is de poging om de laagopgeleide bewoners van The Fields een onverstaanbaar accent mee te geven tot in het overdrevene doorgevoerd (“Ik heb um gezég dattik nie heb gelache. En dan geeftie me verdomme tog nog straf!”), wat de leesbaarheid niet ten goede komt.
Afgezien van een aantal vermakelijke passages, zoals het uit de hand gelopen verjaardagsfeest van Mollison, mist
Een goede raad
de vaart en humor die het boek interessant hadden kunnen maken. Rowlings beeldende schrijfstijl en geloofwaardige personages zorgen er nog voor dat het boek voor de geduldige lezer goed leesbaar is. Toch lijkt het erop dat Rowling met
Een goede raad
niet een overtuigende doorbraak naar schrijfster voor een volwassen publiek heeft kunnen maken.
Deze recensie is geschreven door Aline Douma, 20 jaar, student Communicatie- en informatiewetenschappen en Engels te Groningen
Een goede raad (origineel: The casual vacancy) / Auteur: J. K. Rowling / Vertaling: Carolien Metaal en Sabine Mutsaers / Jaar van verschijnen: 2012 / Aantal pagina’s: 541 / ISBN: 978-90-225-6430-1