Af en toe, kom je van die mensen tegen. Van die mensen waarvan je denkt, wat is er met die mensen? Wie zijn ze? Wat doen ze? Waarom? Wat valt hen op? En wat vinden ze daar dan van? In

Iemand die terug zwaait

probeert Djoeke Ardon een antwoord te geven op die vragen. De jonge jongen, die elke dag naar de trein snel-wandelt. En dan opeens niet meer. Waarom? Hij heeft een mede-snelwandelaarster gevonden. Alleen gaat het nu niet meer zo snel.

Ardon zuigt je haar wereld in, en laat zien hoe die volgens haar in elkaar steekt. Of het allemaal kan of echt is, doet er niet zo toe. Bij elk verhaaltje pakt ze je weer op en neemt je weer mee. Dat maakt dit ook een ideaal treinboek. Aan de ene kant omdat je dan ook op het korte stukje van Utrecht naar Amersfoort kunt lezen, zonder dat je vergeet uit te stappen(anderzijds zie je dan nog eens wat van Nederland). Aan de andere kant kun je na elk verhaal even om je heen kijken en bedenken wie van de mensen om je heen bij dit verhaal zouden kunnen passen. Een ander bijkomend voordeel van dit boek is dat je Ardon’s manier van kijken naar de wereld een beetje overneemt. Bijvoorbeeld: je zit in de trein en er stapt een man in. Een man met een heel groot pak met cadeaupapier eromheen. Hij kijkt een beetje sip. Door Ardon’s boek begin je zelf een verhaal bij deze man te verzinnen. Voor wie is het cadeau? Voor een kind? Zijn eigen kind? Zo nee, wiens z’n kind dan wel? Of toch voor zichzelf? Is het lego? My little Pony?

Dit effect blijft nog lang hangen nadat je het boek uit hebt. Oh ja, en dan nog iets, als je het boek uit hebt, laat het dan nog gewoon in je tas zitten. Bij herlezen van de verhalen ontdek je weer nieuwe dingen, die de wereld weer net een beetje leuker maken.

Deze recensie is geschreven door Emma Tondeur, 19 jaar, uit Amersfoort. Emma gaat na haar tussenjaar studeren aan de Roosevelt Academy in Middelburg

Iemand die terug zwaait / Djoeke Ardon / Uitgeverij Lemniscaat / 2012 / 124 pag. / ISBN 9789047705130