Het succesvolle internationale festival

Crossing Border

vond dit jaar voor het eerst ook plaats in Enschede. Gedurende twee avonden stonden het Wilminktheater en Atak ´s in het teken van muziek en literatuur. Maaike en Tina schreven voor De Leesfabriek over beide avonden een verslag. Lees hier het verslag van vrijdagavond 16 november.*

Sfeerverslag door Maaike de Boer en Tina Bruinsma

Het is opvallend rustiger op deze tweede festivaldag. Tegenover de dik 1100 bezoekers op de donderdagavond lopen er vandaag ongeveer 800 mensen rond. Wat overigens niet slecht is voor een eerste editie van

Crossing Border Enschede

.

Wij beginnen deze avond met Tonnus Oosterhoff. De dichter die dit jaar zelfs de P.C. Hooft-prijs in ontvangst heeft mogen nemen. Ondanks deze prestigieuze prijs is hij heel gewoon gebleven en heeft hij volgens eigen zeggen niets aan zijn schrijfstijl veranderd. Tijdens het interview wordt er vooral gesproken over zijn bewegende poëzie op het


. Bijzonder is het om te zien dat hij werkt met muziek en beeld naar taal. Dit wordt uitgelegd aan de hand van het gedicht ‘Toch is het vannacht’ waarin Oosterhoff is uitgegaan van de muziek van Bach. Zijn gedichten roepen twee soorten reacties op. Er zijn mensen die de leeservaring zelf willen beïnvloeden en de bewegende gedichten te snel vinden gaan omdat je niet zelf kunt bepalen hoe je de gedichten leest. Anderen ervaren zijn gedichten juist als een oase van rust op het internet.

De tweede dichter die wij deze avond zien is Joost Oomen – die overigens zelf geen idee had hoe hij hier op

Crossing Border

terecht is gekomen. Wij vinden als Groningers echter dat wij zijn voordracht niet kunnen overslaan. Maaike zag hem al eerder tijdens een vluchtig optreden op de eerste editie van Silo Passage in Groningen. Ook nu zien we weer een jonge dichter die zeer energiek op het podium staat. Zijn explosiviteit zorgt ervoor dat het publiek niet om hem heen kan. Zijn tien minuten durende optreden vliegt voorbij. Een podiumplek op dit festival heeft hij absoluut verdiend.

Wij besluiten om na het optreden van Joost Oomen ons te laten onderdompelen in Zuid-Amerikaanse sferen. In de Writers Room is namelijk Juan Gabriel Vásquez aangeschoven. Helaas kunnen wij alleen nog de laatste helft van het interview met Vásquez aanhoren. Van de Columbiaanse auteur is onder andere de roman Het geluid van vallende dingen verschenen. Een roman over jonge mensen die zijn opgegroeid in de jaren zeventig in Columbia. Na het interview concluderen wij dat wij de historische romans van Vásquiz binnenkort ook moeten gaan lezen, want wij zijn toch wel heel benieuwd geworden naar zijn werk.

Crossing Border

sluiten wij af met Joubert Pignon. We worden lang in spanning gehouden voordat Pignon eindelijk mag beginnen. Een van de bands is namelijk nog uitgebreid aan het sound checken. Zonde, want veel mensen missen hierdoor zijn optreden. Pignon schrijft absurde verhalen waarin zijn droge gevoel voor humor naar voren komt. Er zijn wel een paar regels tijdens zijn act.

1. Het is volgens Pignon voor het publiek niet altijd duidelijk wanneer zijn verhalen zijn afgelopen. Om het publiek te helpen doet hij telkens een stap achteruit en gooit hij een papiertje op de grond om te laten zien dat een verhaal is afgelopen.

2. Na iedere voordracht wil Pignon niet gestoord worden door het applaus van publiek. Tijdens het voordragen zit hij namelijk in een soort van trance. In plaats van klappen, mag je wel een dansje doen.

Deze regels en zijn droge manier van vertellen zorgt ervoor dat het publiek de zaal met een big smile verlaat.

Crossing Border is een absolute aanrader. Ook voor jongeren.

* Lees


het verslag van Tina en Maaike over de openingsavond van

Crossing Border Enschede

.