Waarschuwing
: na deze recensie zal je niet meer volledig kunnen genieten van het boek!
Haar Naam Was Sarah
is een dramatisch boek dat zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog. Sarah is een joods meisje dat slachtoffer is van het Vélodrome d’Hiver: een concentratiekamp waar de Fransen zelf joden in hebben opgesloten. Ik las wat het meisje allemaal beleefde (in het Vélodrome d’Hiver, tijdens de wereldoorlog) afgewisseld door het verhaal van een journaliste (in het heden), die op zoek gaat naar wie Sarah nu was.
Langs de ene kant heb je het meisje (Sarah). De schrijfster schrijft over haar als: ‘het meisje dit, het meisje dat…’ Had je nog meer afstand kunnen scheppen tot het personage? Het is een gemiste kans, want de schrijfster had evengoed in de ik-persoon kunnen schrijven en heel kinderlijke, ontroerende waarnemingen kunnen schrijven, wat me veel dichter bij het personage had gebracht. Met dat ze continu ‘het meisje’ schreef moest ik denken aan de verhaaltjes die ik schreef toen ik acht jaar was, zo ongeveer van hetzelfde niveau. Het is ook allemaal te rooskleurig (een beetje ironisch, ik weet dat het over een afschuwelijk gebeuren gaat, maar toch) ze weet heel snel te ontsnappen, en komt in het sprookjesachtige bos waar ze een duik neemt in het zuivere, heldere water, vervolgens slaapt ze op het zachte mos… Blablabla. Alsjeblieft zeg.
Langs de andere kant heb je de journaliste, en dan zitten we opeens in Gossip Girl. Hier draait het opeens allemaal rond relaties, haar problemen met haar man, ze geraakt zwanger, stress op het werk.. De schrijfster moet SCHRAPPEN. Het is heel duidelijk te zien dat de schrijfster een perfect uitgestippelde wereld heeft in haar hoofd, (bijna haar eigen leven zou ik durven zeggen) en ze is wanhopig om dat allemaal op papier te hebben staan. Er zijn zo veel uitvoerige beschreven randpersonages dat ik na 350 pagina’s nog maar half door had wie nu wie was.
Ook de aansporing waarmee personages dingen doen is vaak zwak. Ik zag namelijk heel duidelijk waar de schrijfster per se een probleem wou creëren. Bijvoorbeeld: De man van de journaliste slaat helemaal uit het lint als hij hoort dat ze zwanger van hem is. Gek, want hij wou al jaren een kind. Maar o, nee! Hij is nu in zijn midlifecrisis, dat betekent dat hij zijn grootste wens op aarde opeens opgeeft. Joepie! Nu is er wat extra spanning in het verhaal. Of: Waarom is Julia zo wanhopig om naar Sarah op zoek te gaan? Tot een zeker punt kan ik het begrijpen, maar wanneer ze over innerlijke verbintenis begint te praten, en het doel van haar leven noemt… Serieus, waarom reis je de hele wereld af en zet je je zwangerschap en relaties op spel? Duidelijk omdat het verhaal anders op niets zou trekken.
En dan even concreet over de schrijfstijl: Ze heeft per substantief minstens twee adjectieven en per werkwoord minstens één bijwoord. Ze laat niets over aan mijn fantasie: elke kleur, elke geur is vastgelegd. De redactie heeft hier ook niet echt hun werk gedaan. De ene pagina lees ik dat ze golvend haar heeft, de andere keer stijl haar, het ene moment legt ze haar puntige kin op haar knieën, een bladzijde later legt ze haar kin op haar puntige knieën. Moest de schrijfster nu niet alles zo wanhopig willen beschrijven zou dat allemaal veel minder zijn opgevallen.
Moest ik het boek niet voor school hebben moeten lezen, was ik er zo ongeveer vijf keer in gestopt. Maar soms waren er lichtpunten waarin ik opeens kon genieten van wat spanning en een stukje goed, ontroerend verhaal. Het is niet onlogisch dat het een bestseller is. Ik denk dat de combinatie van Gossip Girl en dramatische gebeurtenissen, precies is waar de grote meerderheid van lezers naar op zoek is. Maar na Jane Eyre en Anne Frank te hebben gelezen, was dit boek toch wel een teleurstelling.