In De Donkere weg gaat Janneke op zoek naar de moordenaar, die 6 jaar geleden haar zus Froukje vermoorde. De moordenaar werd niet door de politie gevonden en ook niet door haar vader die de zaak doorzette tot aan zijn ziekte.

Na Jannekes besluit om door te gaan met het onderzoek, krijgt ze hulp van de privédetective die haar vader ook al hielp. En onverwachte hulp komt van klasgenoot Ewoud. Ook de pers brengt naar buiten dat de jacht op Froukjes moordenaar nog altijd doorgaat. Dit zorgt ervoor dat Janneke dreigmail ontvangt van ene D.M. Reden voor Janneke om naar de politie te gaan. Deze blijkt echter niet bijster geïnteresseerd. Een oude zaak als deze trekt immers altijd wel idioten aan. Janneke besluit zich niet te laten weerhouden door de mail van D.M. en gaat voortvarend verder met het onderzoek. Uiteraard belandt ze hierdoor met enige regelmaat in dreigende situaties, die haar er maar niet onder krijgen.

Dat een 16-jarig meisje zich niet laat afschrikken door meerdere forse bedreigingen en gevaarlijke situaties vraagt veel van de goedgelovigheid van jou als lezer. Wie kent er iemand, die midden in de nacht moederziel alleen over het fietspad fiets waar haar zus vermoord is, omdat ze naar een graf op het kerkhof wil? Uiteraard ligt het genoemde kerkhof totaal in het duister en het gezochte graf op de meest afgelegen plek die je je maar voor kunt stellen.

Naast de ongeloofwaardige situaties waarin Janneke terecht komt, wordt je als lezer ook bekogeld met clichés zoals een schimmige privédetective, ongeïnteresseerde politieagenten en een hoofdpersoon die er op cruciale momenten nét helemaal alleen voorstaat. De echte detective liefhebber zal voor de helft van het boek al weten wie de moordenaar is. Blijft natuurlijk wel de vraag of Janneke dit ook zal ontdekken.