Julia is druk met het schieten van een documentaire wanneer ze een telefoontje krijgt dat haar vader op sterven ligt. Julia laat alles achter en keert voor het eerst sinds jaren terug naar haar geboortedorp Paradijsel. Eenmaal terug in het dorp herkent Julia het dorp nauwelijks terug. Het blijkt verandert te zijn in een groot attractiepark voor toeristen. Om het nog erger te maken, wordt de attractie aangeprezen als hét dorp van succesvol documentairemaakster Julia Hollander.

Terwijl Julia haar plaats binnen de familie probeert te vinden en worstelt met het feit dat haar vader heeft besloten op een vooropgestelde dag te sterven, zoekt ze ook afleiding om met de doodswens van haar vader om te kunnen gaan. Deze afleiding vindt ze door op onderzoek uit te gaan naar het hoe en waarom van het attractiepark. Nog belangrijker: ze wil weten waarom een deel van de dorpsbewoners haar de schuld lijkt te geven van de situatie waarin ze zich bevinden. Die waarheid is schokkend.

Julia’s verhaal is een ontroerend verhaal, alhoewel op sommige punten in het verhaal het verhaal van Julia’s stervende vader onder lijkt te sneeuwen onder het verhaal van het dorp dat een attractiepark geworden is.

De delen van het verhaal waarin Julia op zoek is naar antwoord op de vraag wie haar vader voor haar is, worden ontroerend, beeldend en licht filosofisch beschreven. Mooi, vind ik, zijn zinnen als ‘

Een weg leidt ergens naar toe. Een pad is om te dwalen’

. Soms vertraagt de beschrijvende schrijfstijl van Claire Polders het verhaal, alhoewel dit niet heel storend is. De beschreven beelden zijn om van te genieten.