Alera is de dochter van de koning. En daar houdt het zo’n beetje wel op. Als vrouw heeft ze niet veel in te brengen in haar land, Hytanica. Dat vond ze op zich nooit zo’n groot probleem, maar ze is nu bijna 18. Het is traditie dat de erfgenaam op die leeftijd de troon bestijgt. In Alera’s geval betekent dit dat ze op haar 18e moet trouwen zodat haar man het bestuur van het rijk over kan nemen. Haar vader heeft de perfecte kanidaat al op het oog: Steldor. Maar Alera droomt ervan om uit liefde te trouwen en ze is nou niet bepaald weg van deze knappe maar arrogante man.
Om de zaken nog wat ingewikkelder te maken duikt Naryan opeens op. Hij heeft zijn hele leven in Cokyri, de aartsvijand van Hytanica, gewoond en zal hen dus waardevolle informatie kunnen verschaffen. Maar is hij wel te vertrouwen? Hij is tenslotte ook opgevoed door hun aartsvijanden, waar vreemd genoeg de vrouwen in meer aanzien staan dan de mannen. Kan deze vreemdeling met zijn rare denkbeelden hen helpen in de slepende oorlog, of veroorzaakt hij alleen maar problemen?
Alera – De Erfgename
begint als een meeslepend verhaal.Langzaam groei je mee met Alera. Vooral in het begin denkt ze niet zoals wij gewend zijn, maar dat is heel logisch gezien haar opvoeding. Als Naryan om de hoek komt zeilen ontstaat er, mischien iewat voorspelbaar maar toch leuk, een gespannen vind-ik-je-nou-wel-of-niet-leuk en zou-mijn-vader-me-ooit-met-jou-laten-trouwen situatie. Tot hier toe leest het boek heerlijk en is Alera een aandoenlijk personage, waar Naryan de rol van heerlijk mysterieuze, sterke maar respectvolle man krijgt toebedeeld. Langzaam trekt hij Alera uit haar schulp.
Dan nadert het einde van het verhaal. Plotseling raakt het ‘verhaal’ in een stroomversnelling. Pas op dit moment begon het me op te vallen dat er eigenlijk helemaal niets gebeurt in dit boek. Toch boeide de gedachtegang van Alera me tot dit punt genoeg om dit niet eens te merken. Maar vanaf hier klopte het verhaal niet helemaal meer voor mijn gevoel. Na dit boek bleef ik met een nogal onbestemd gevoel achter en ik denk dat dat door het volgende komt: De situatie wordt zo gedraaid dat Alera alleen nog maar de keuze kan maken die ze maakt. Maar die situatie wordt zo plotseling opgedrongen aan de lezer dat haar keuzes niet echt passen bij de Alera die je in het boek leert kennen en nog minder in de lijn van ontwikkeling die ze in het boek lijkt te maken. Als jij dit boek ook gelezen hebt, laat dan even weten wat jij ervan denkt! Want ik ben er nog niet helemaal over uit wat het nou precies is dat mij stoort aan het einde. Maar er was iets waardoor ik opzocht hoe en waar het is uitgegeven. Ik voelde me lichtelijk triomfantelijk toen ik zag dat het boek door de moeder van de schrijfster is uitgegeven. Maargoed, daarna is het wel aan een heel aantal andere landen verkocht, waaronder Nederland. Daardoor vraag ik me alleen nog maar meer af wat mij stoort aan het einde van dit boek. Waarom liet dit boek zo’n onbestemd gevoel achter aan het einde? Wie o wie heeft hier een mening over?
Alera – de erfgename / Cayla Kluver / vertaald door Sabine Mutsaers / Uitgeverij The House of Books / 496 pag. / 2011 / ISBN: 9789044329704