De cover van

“De verzonken jongen

“, de debuutroman van de man met deze inspirerende naam, laat een jongetje zien. Een kind in beweging waarvan we de ogen net niet in beeld krijgen. Ogen die ons in het boek naar het dorp Eveldinge laten kijken en die ons meeslepen in een jeugd vol tragiek en drama. Lees je na het boek ook nog even de bio op de website van Jan, dan weet je dat je gevoel je niet in de steek liet: dit móet een Belg zijn. Vaak veroordeelt het podium van een stoffig Vlaams dorp een boek tot een plaatsje op de plank met streekromans, maar dit boek heeft zoveel meer. Net als Tommy Wieringa zijn personages in Joe Speedboot tot een levenslang verblijf op het Hollandse platteland lijkt te beperken zo plaatst ook Jan Vantoortelboom Stoffel en Bert in het Westvlaamse gat Elverdinge. Beiden blijken in staat ons ademloos vast te houden en mee te nemen in het verhaal. Met een taal zo rijk en suggestief, de beelden vol liefde of juist dreiging… het Nederlandse taalgebied heeft er weer een prachtige pen bijgekregen.

Jan Vantoortelboom laat zijn verhaal vertellen door twee generaties. Grootvader Victor en zijn zus Lora vormen samen een perspectief, de kleinzonen Stoffel en Bert het andere. Maar het zal veel lezers zoals mij vergaan, Stoffel, op zoek naar het geheim achter het litteken op grootvader’s gezicht wordt al snel het leidende peronage. We vallen in het begin van het boek middenin de begrafenis van de moeder van Stoffel en Bert. De toon wordt onmiddellijk gezet door het godslasterljk gevloek van voetbalsupporters, want het kerkhof ligt nu eenmaal naast het voetbalveld. Voeg daar een volkse platheid aan toe die we wellicht nog kennen van de Vlaamse meester Louis Paul Boon of die de auteur in Dublin/Ierland kan hebben opgedaan…Dan heb je alle ingrediënten voor een soepel verteld verhaal met vlotte dialogen en een sterke verbeeldingkracht.

Auteur Jan Vantoortelboom, Uitgeverij Contact