Niet tevreden met je lichaam? In Amarant kan een nieuw lichaam gekocht worden. Dit zal je niet redden van de SEOS-infectie, maar bij orgaanfalen zijn er genoeg mensen voor een al dan niet vrijwillige orgaandonatie. Dit allemaal dankzij de geliefde leider Derix Silas. De donoren durven niet in opstand te komen en degenen die rijk genoeg zijn om een lichaam te kopen zien er geen reden toe. Wanneer deze twee groepen echter samenkomen in de vorm van donor Arelle en Alan, een dokter voor de rijken, ontstaat er een reeks aan gebeurtenissen die iedereen doet twijfelen aan de huidige vormgeving van de maatschappij.
Emmelie Arents debuteerde in 2020 met Het hart van de adelaar en volgde dit al snel op met haar Dievenreeks (De woestijndief & De meesterdief). Ze wordt geprezen voor haar worldbuilding, want als er iets is wat Emmelie Arents goed kan, dan is het een geloofwaardige wereld neerzetten. Direct in de eerste paar hoofdstukken van haar nieuwste boek, Amarant, wordt duidelijk in wat voor wereld de personages leven en hoe hard deze kan zijn. Er bestaat een grote kloof tussen de rijke mensen en de mensen die enkel bestaan voor orgaandonatie. De twijfelachtige moraliteit van deze situatie wordt heel goed naar voren gebracht. Eerst maak je alleen kennis met de mensen wiens organen gebruikt worden en de wanhoop en pijn die ze voelen omdat zij en hun geliefden ieder moment opgeroepen kunnen worden. Vervolgens lees je over een confrontatie tussen iemand wiens lichaam voor een ander is gemaakt en de persoon voor wie ze gemaakt is. Het medelijden voor de eerste persoon is groot, maar tegelijkertijd leer je dat veel rijken misschien niet beter weten dan dat de huidige situatie normaal is. Ze staan niet stil bij de gevolgen die hun keuzes voor een groot deel van de bevolking hebben. Verder in het boek ligt er minder focus op deze morele discussie, maar het plot blijft even goed. Hierbij sprongen met name de onverwachte plottwists eruit. Arents houdt heel slim vroeg in het verhaal bepaalde informatie verborgen, zodat later de verrassingen des te groter zijn. Dit onvoorspelbare karakter van het verhaal maakt het interessant om te blijven lezen.
Het enige punt dat iets minder in de smaak viel was de manier waarop relaties tussen de personages werden vormgegeven niet helemaal in de smaak. Persoonlijk voelde de vorming van relaties soms wat gehaast en onnatuurlijk. Personages die elkaar nog niet zo lang kenden leken al vrij snel een diepe connectie te hebben en met elkaar om te gaan alsof ze al jaren vrienden waren. Als je iemand bent die boeken uitkiest voor de personages en hun interacties met elkaar, kan dit een tegenvaller zijn. Als je echter voornamelijk geïnteresseerd bent in het plot van een boek, hoeft dit zeker niet storend te zijn. De personages op zichzelf zijn overigens niet slecht beschreven. Vrijwel ieder personage dat aan bod komt heeft wel een eigen achtergrond, motivatie en persoonlijkheid, welke realistisch aanvoelen.
Al met al heb ik erg genoten van Amarant. Het is een fijn, snel weg te lezen boek met toch een serieuze setting. Amarant is een standalone, wat betekent dat je voor een goede afsluiting gelukkig niet hoeft te wachten op een volgend deel. Of is bij een ontbrekend vooruitzicht op een vervolg ‘helaas’ een beter woord?
Deze recensie is geschreven door Ilse Hoogendoorn (22 jaar), recent afgestudeerd met een bachelor Forensisch Onderzoek op zak. In haar vrije tijd probeert ze zoveel mogelijk te lezen. Ze experimenteert graag met genres, maar blijft een voorliefde hebben voor fantasy en thrillers.
Amarant / Emmelie Arents / Uitgeverij Hamley Books / 2022 / 340 blz. / ISBN 9789464510072
Gastblogger:
op deze plek zullen we regelmatig recensies plaatsen van bezoekers of van recensenten van bevriende websites en tijdschriften. Dat gebeurt soms op uitnodiging, maar heel graag willen we ook plaatsmaken voor spontaan ingeleverde boekbesprekingen. Dus: heb je een goed boek gelezen? Deel je mening (en dus je passie!) met de andere lezers van De Leesfabriek!