#metoo voor het voetlicht

Het leven van Maximilian Wenger is niet meer wat het is geweest. Vroeger was hij een beroemd schrijver en waren hij en zijn vrouw graag geziene personen op diverse party’s. Hij en zijn vrouw vormden nog een gezin met twee kinderen. Niet een heel hecht gezin, want moeder was toen al volop bezig met zichzelf en Max was vaak op pad voor werk. Toen de boeken van Max niet meer goed in de smaak vielen bij het publiek raakte hij in een depressie. Ook zijn vrouw ruilde hem in voor een jongere man. Nu woont hij in een armoedige huurwoning waar zijn kinderen hem liever niet bezoeken. Er worden brieven bezorgd op dit adres die niet aan hem geadresseerd zijn, maar die hij (en zijn dochter) wel lezen. Dit is de inspiratie voor zijn nieuwe boek, waarvan de inhoud dichtbij de werkelijkheid van iemand in zijn directe omgeving komt.

Het verhaal wordt vanuit drie perspectieven geschreven, die van Max (alwetende verteller), zijn dochter (vanuit ik-perspectief) en als laatste van de onbekende briefschrijfster. De inhoud van haar brieven vond ik indrukwekkend om te lezen, wat zij allemaal heeft moeten doorstaan. Zij stort haar hart uit in deze brieven om daarna het verleden achter zich te laten en opnieuw te beginnen.

Een van de passages die ik heel mooi vond uit haar brief aan de onbekende persoon:

“Iedere lezer heeft een cruciaal boek, de meesten van ons als we jong zijn, en het is bijna nooit hetzelfde voor twee mensen. Ik nam je mee in juist die wereld waar alleen degene toegang tot heeft die een boek binnen gaat. Ik hield ervan te tonen waartoe fantasie in staat was”.

De briefhoofdstukken zijn op datum in het boek verwerkt en geven een omschrijving van haar toestand. Wenger’s hoofdstukken tellen af van 10 naar 0, met aan het einde een verwijzing naar het grote seksuele misbruik dat in Amerika dan aan het licht komt. Hierdoor komt zijn boek volop in de belangstelling. Terwijl hij en zijn boek in de schijnwerpers komen te staan, groeit de kloof tussen hem en zijn kinderen.

Dat het niet goed gaat met de ingezakte Wenger is al in de eerste alinea van het boek te lezen. Toen had ik het gevoel dat ik dit boek eigenlijk niet wilde lezen, omdat dit soort verhalen over enkel karakterontwikkeling mij niet echt interesseren. Ik heb meer interesse in fictie en thrillers. Echter, mijn nieuwsgierigheid won en ik wilde het verhaal een kans geven. Daarom heb ik het toch helemaal uitgelezen.

Persoonlijk vond ik het een heftig verhaal, dat inderdaad heel goed past in deze tijd van de #metoo beweging en heel realistisch is. Het kostte mij wel enige moeite om door te zetten en het boek uit te lezen. Dat komt ook omdat er wel heel veel informatie was en soms kwam dit verwarrend op mij over. De brieven van de onbekende schrijfster maakten de meeste indruk op mij, evenals de uiteindelijke keuze van Zoey.

Mijn naam is Nathaniël en ik ben 17 jaar. Momenteel zit ik in de 5e klas van het VWO. Een boekenworm ben ik altijd al geweest. Ik kon dan ook niet wachten om eindelijk naar groep 3 te gaan en écht te leren lezen. Een goed boek lezen is net als een lekkere pizza of pasta: leesvoer. Sinds een aantal jaar ben ik ook recensent bij de Leesfabriek en als een van de weinige jongens in het team kan ik met mijn mening een steentje bijdragen. Behalve “gewone” boeken ben ik een grote fan van de stripboeken van de Legendariërs. Ze bevatten mooie tekeningen en leuke woordgrappen! Ook kan ik genieten van een game op de computer.

Het licht is hier veel feller / Mareike Fallwickl / Vertaling Irene Dirkes / Uitgeverij Nieuw Amsterdam / 2020 / 301 blz / ISBN 9789046 826362

Gastblogger:

op deze plek zullen we regelmatig recensies plaatsen van bezoekers of van recensenten van bevriende websites en tijdschriften. Dat gebeurt soms op uitnodiging, maar heel graag willen we ook plaatsmaken voor spontaan ingeleverde boekbesprekingen. Dus: heb je een goed boek gelezen? Deel je mening (en dus je passie!) met de andere lezers van De Leesfabriek!

Dit boek kun je meteen bestellen via deze bestellink van Libris.nl

.

.