Kelderkind

van Kristien Dieltiens is het verzonnen verhaal rondom de echt bestaande Kaspar Hauser. Hij werd eind negentiende eeuw gevonden op een plein in Neurenberg. Hij kon amper praten of lopen en sprak alleen maar één zin uit: wille ruiter worden als mijn vader. Iedereen stond voor een raadsel, wie was deze jongen? Kristien Dieltiens heeft haar eigen fantasie losgelaten op dit verhaal, en dat leverde het schitterende

Kelderkind

op.

Naast Kaspar heeft dit boek nog een tweede hoofdpersoon: Manfred Ostheim, een soldaat die geboren is met een hazenlip. Zijn jeugd idyllisch, tot zijn vader overlijdt. Daarna staat zijn leven in het teken van gepest worden, zijn rotsvaste vertrouwen in de heiligen en de liefde terug winnen van zijn moeder. Dat het leven van deze fictieve soldaat en Kaspar bij elkaar zullen komen, is vanaf de eerste pagina duidelijk. Toch blijft het tot het einde van het boek spannend hoe dit zal gebeuren.

Dieltiens heeft niet alleen een bijzonder mooi en goed geschreven roman afgeleverd, maar ze heeft zich ook goed verdiept in de tijd waarin het zich afspeelt. Deze geschiedenislessen over het belang en de vanzelfsprekendheid van het geloof, de omgangsnormen en de politiek passen vloeiend in het verhaal: het had ook allemaal verzonnen kunnen zijn. Nergens worden de heiligen vervelend, nergens worden de tekens teveel. De naïviteit van Kaspar is geloofwaardig en grappig. Als hij na zijn jarenlange opsluiting de sterren en de maan voor de eerste keer ziet, vraagt hij wie die lichtjes heeft aangezet, als hij ijsbloemen ziet, vraagt hij wie die op zijn raam getekend heeft. Mannen zijn voor hem ‘mensen met benen’ en vrouwen zijn door hun lange rokken ‘mensen zonder benen’.

Niet alleen het verhaal is mooi, maar ook de vormgeving van het boek is prachtig. Tussen de verhaallijnen door staan op zwarte pagina’s de dieren die passen bij het personage dat daarna aan het woord komt, zijn naam en een quote. De pagina’s zijn ruim opgezet en het lettertype is net iets kleiner dan normaal. Het enige minpunt aan dit boek vond ik het omslag. Een verhaal dat zo mooi van vorm en inhoud is, verdient een sprekender omslag dan dit. Als het mij nooit aangeraden was, zou ik het niet gepakt hebben. Don’t judge a book by its cover blijkt maar eens te meer in letterlijke zin waar te zijn.

Deze recensie is geschreven door Annika Meijer, 22 jaar student geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam

Kelderkind / Kristien Dieltiens /Uitgeverij De Eenhoorn / 2012 / 512 pag. / ISBN 9789058387660