Twee broers en een zus bieden via internet slaapplaatsen aan in hun chalet om wat reuring in hun bestaan te brengen. Ze ontvangen onder andere backpackers uit alle windstreken. Naarmate de dagen vorderen in januari 2018 raakt het chalet compleet ingesneeuwd. Alle bewoners en logees kunnen geen kant meer op en zijn op elkaar aangewezen. Maar hoe moet je overleven als je elkaar nauwelijks begrijpt?

Op de achterkant van het boek stond het verhaal beschreven als een vrolijke, hedendaagse zedenschets over hoe we met elkaar omgaan in een globaliserende wereld, waarin we met elkaar in gesprek zijn maar elkaar lang niet altijd begrijpen. De beschrijving trok mij wel en dus leende ik het boek bij de bieb. Daarnaast zag ik dat de auteur de ‘Prix des écrivains genevois’ heeft gekregen voor dit boek. Een prijs in Genève voor schrijvers die een speciale relatie hebben met Genève en omgeving voor gepassioneerde literaire creaties van alle genres.

Het eerste wat mij opviel op bladzijde één was de manier van schrijven. Een bijzondere schrijfstijl waar ik eerlijk gezegd niet erg gecharmeerd van ben. Ik vond het met vlagen zelfs irritant waardoor ik de laatste 20 pagina’s gescreend heb. Bij zinnen van een halve pagina lang was ik na zeven woorden de draad al kwijt en voelde ik ook weinig behoefte om mijn best te doen om het wel helemaal te begrijpen.

Het verhaal begint met een zeer uitgebreide beschrijving van een tafel in het huis, iets wat later van belang zou zijn dacht ik. Dat bleek niet waar te zijn, waardoor ik deze lange beschrijving overbodig vond. Als de bewoners ingesneeuwd zijn wordt een tv-programma helemaal besproken inclusief wat de deelnemers op tv doen en wat de bewoners ervan vinden. Kan voorkomen in een verhaal, maar ik vond sommige passages hierdoor te lang, saai of zelfs overbodig.

De personages zijn oppervlakkig uitgewerkt waardoor bij mij nog meer tegenzin ontstond om ze beter te leren kennen. Ergens past dat wel bij het verhaal, maar toch denk ik dat je meer gevoel bij een verhaal krijgt als de personages beter uitgewerkt zijn. Daarnaast worden sommige personages al voorgesteld en uitgewerkt voordat ze überhaupt in het verhaal zitten en wordt hun toekomst daarbij in één zin beschreven zonder dat deze van belang is.

Je leert de gasten wel een beetje kennen, maar één iemand wordt steevast ‘de Amerikaanse’ genoemd en dat zorgt bij mij voor afstand.

Het verhaal had interessant kunnen zijn, maar de boodschap had veel beter gebracht kunnen worden naar mijn idee. Ik ben mij ervan bewust dat we leven in een wereld waarin iedereen met elkaar verbonden is en dat we elkaar de helft van de tijd niet begrijpen/verstaan. Bewustzijn van dit onderwerp is goed, maar door de onprettige schrijfstijl heeft het mij niet per se meer aan het denken gezet. Tijdens het lezen was ik eerder bezig het boek door te worstelen dan dat ik de opsomming van feiten en gebeurtenissen tot me nam. Ik had meer van dit boek verwacht, maar mogelijk is het boek mooier in de oorspronkelijke taal (Frans) dan deze Nederlandse vertaling.

Vandaag in de chaos / Guillaume Rihs / Vertaling Martine Woudt / Uitgeverij Ambo | Anthos / 2016 / 201 blz. / ISBN 9 789026 336362

Irene

: Als kind was ik een echte boekenwurm, ik las alles wat los en vast zat. Inmiddels ben ik al vele boeken verder en dat hoeft voor mij niet per sé in bed of stoel, zolang ik maar kan lezen is staand, op een trapje of naast de stoel niet erg.  Ook is het een gewoonte geworden om met een boek de deur uit te gaan: romans, thrillers, feelgood of YA, ik lees het graag.