Beste P.B., ik ben boos op je. Boos omdat je een prachtig verhaal hebt geschreven. Een verhaal dat me na het lezen van de laatste bladzijde achterliet met maar één vraag: waarom? Ook al is dit hoe het moest gaan en zou elke andere slotscène ongeloofwaardig of nep gevoeld hebben. Het voelde toch een beetje alsof  ik familie was kwijtgeraakt, dat uitlezen van het laatste hoofdstuk. Dat moest me even van het hart.

Met veel genoegen heb ik een tijdje rondgelopen in het leven van Amoz. Amoz die afwisselend aandoenlijk, irritant, arrogant en kwetsbaar is. Iemand de, na de dood van zijn ouders, maar een beetje mee lijkt te dobberen op de golven van zijn eigen leven. Het contact met zijn broers bevroren, zijn liefdes afwisselend, een beetje verveeld. Wat moet je aan met je leven wanneer je voldoende geld hebt, je afwisselend succes in de liefde hebt en geen echt doel? Dit veranderd op het moment dat Julie voor zijn deur staat. Zij is het waard om verliefd op te worden, om haar de zijne te maken.

Dat is slechts een deel van het verhaal van Amoz. Het andere deel ligt in het verre verleden, bij zijn grootouders. Grootouders die de Tweede Wereldoorlog hebben moeten zien te overleven en die het familiebedrijf hebben opgebouwd. Het verleden van Amoz’ grootouders blijkt van grote invloed op zijn huidige leven. Alleen weet hij dat nog niet. Zijn grootouders zijn wat herinneringen en een paar foto’s aan de muur. Toch, om de schrijver te citeren:

Mensen dragen hun ouders mee. En hun grootouders, en hun grootouders’ ouders, van wie zij


misschien de namen al niet meer kennen, maar die wel hun donkere ogen, hun stem of hun geestdrift doorgaven.

Van het verhaal kan ik verder niet al te veel verklappen. Alles hangt namelijk met elkaar samen en kan niet los verteld worden. Ook al is het pas gaandeweg in het verhaal dat alle gebeurtenissen hun samenhang stukje bij beetje tonen. P.B. Gronda heeft een mooie mijmerende schrijfstijl en verrast op de meest onverwachte momenten met mooie beschrijvingen, grappige dialogen en aangrijpende gebeurtenissen. De laatste bladzijden heb ik een paar keer gelezen. Is het echt … bedoeld hij nu … en eigenlijk weet je het zeker. Maar, en dat is het mooie van het verhaal, het wordt niet gezegd.

Straus Park – P.B. Gronda