Wat te doen als je geconfronteerd wordt met vijf volslagen idioten. Echte gekken, die stuk voor stuk er een eigen mening op na houden en voortdurend met elkaar in de clinch lijken te liggen. Maar als één blok opstaan wanneer een buitenstaander ook maar met één vinger naar hen wijst. Misschien toch niet echt gek, maar vrolijk geschift? Freaks, dus.

Vijf outcasts worden door Joey Goebel  in een rockband bij elkaar gebracht, de muziek als cement tussen deze ogenschijnlijk zo verschillende mensen. Goebel weet waar hij het over heeft, hij speelde zelf in meerdere punkbands, maakte audiotapes (ja, toen bestond dat nog) en een paar CD’s. Maar bovenal schreef hij. Hoewel het boek al in 2003 werd gepubliceerd als The Anomalies is het nu pas in Nederland door Uitgeverij Cossee uitgegeven onder de toepasselijke  naam ‘Freaks‘. Hun muziek is waarschijnlijk niet om aan te horen , maar dat hoeft ook niet, ze verzetten zich namelijk tegen alles en iedereen. Hoe kan het ook anders als je maar één keer in de twee maanden kunt repeteren…

Maar maf zijn ze natuurlijk wel… Voor de Nederlandse lezer extra opvallend vanwege de cover is de achtjarige Ember. Dit schattige meisje speelt basgitaar en als een volleerde punker vloekt en slaat ze je alle kanten op als je denkt haar een goede raad te kunnen geven. Ze zet zich -tot in het neurotische- af tegen haar ouders, die denken dat ze in de tachtigjarige Opal een goede oppas  hebben gevonden.  Dat klopt ook wel, zij het dat deze lieve oma een voorkeur heeft voor extreme (punk)outfits en seksueel nog bijzonder actief is. O ja, ze speelt daarnaast nog slaggitaar… En dan is er nog een hoogbegaafde zwarte jongen, Luster,  die met zijn filosofische ontboezemingen iedereen helemaal gek maakt (zang), een Irakees (Ray) die alleen maar naar de VS is gekomen om zijn excuses te maken aan een Amerikaanse soldaat die hij de Irak-oorlog heeft verwond (keyboards) en als laatste de oogverblindend mooie negentienjarige Aurora, een sataniste die niet al te veel zegt, ze speelt drums en is aan een rolstoel gekluisterd. Mooi zooitje… in een hilarische roman.

Toch hebben ze allemaal hun eigen stem. Het perspectief wisselt voortdurend per hoofdstuk of zelfs per paragraaf. Gelukkig word je geholpen door de naam of omschrijving van degene die aan het woord is. En al snel heb je ieders’ eigenaardigheden wel door. Je switcht voortdurend

tussen de diverse personages, de bandleden, hun familie, obers, collega’s, buspassagiers. En zelfs God komt even opdraven. Hoe fragmentarisch het boek in het begin daardoor ook lijkt -door deze vorm is het een soort caleidoscopische puzzel geworden-  en hoe scherp de

randjes soms ook zijn: de vermakelijke kanten van de situaties maken dit tot een heerlijk en absurd boek.

Wil je een maf interview met Joey lezen n.a.v. het verschijnen van The Anomalies? Volg dan deze link: